Van internet gesproken

Bericht aan de enthousiaste volgers:

Het lukt ons niet overal om op internet te geraken voor het publiceren van onze blog.

Geen nood echter, de volgende post komt in uitgesteld relais.

“Eventjes geduld, want de … tuk-tuk komt zo”.

Van Ooty naar Fort-Cochin

 

Gisteren een erbarmelijke dag gehad. We reden maar eventjes vijf uren van Mysore naar Ooty met een lokale bus. Onderweg kruisten we een nationaal park, lees reservaat, waar we algauw een paar olifanten spotten. De rit door de bergen was nogal hobbelig en hoe meer we ons einddoel naderden hoe kouder het werd met af en toe een fikse bui. We werden weeral massaal aangestaard alsof we van een andere planeet komen. Op dit gedrag zit maar een ding op, om het langst terugkijken en maar hopen dat je er als winnaar uitkomt. Het moet gezegd, daar zijn wij goed in. En gekke smoelen trekken is toevallig één van mijn specialiteiten.
In Ooty aangekomen kozen we direct voor het meest treffelijke resort of wat er moet voor doorgaan. Echter buiten de waard gerekend want alles zat vol. Blijkbaar was er iets te doen rond deze tijd want de “locals” waren massaal aanwezig met kroost. Op aanraden van een taxichauffeur gingen we een kijkje nemen bij het alternatief nl. het Queens Resort. Gelukkig zijn Kelly en Mathis niet mee uitgestapt om de kamer te bekijken want een “pigs hole” heeft er niets aan. De vuile dekens lagen nog opeengehoopt op een brits (geen bed), schimmel op de muur, kortom dergelijk “ansicht” vind je bij ons alleen nog op een postkaartje uit een ver verleden van het interieur van het Pandreitje (afgebroken gevangenis te Brugge). Wij dus boos, diep teleurgesteld en op den duur bijna radeloos. Dan maar een minuutje brainstormen over het vervolg. Mijn ene hers zei “ga naar het bureau van toerisme”. Wij legden er ons probleem uit en nog voor zij iets konden uitbrengen beval ik de heer des huizes om ons een taxi te zoeken die ons naar de kust kon brengen. Niet zo erg zou je dan denken ware het niet dat er een ritje van ongeveer zeven uur in het verschiet lag. Het kon mij niet “bommen” (kennen jullie deze nog, een vergeten uitdrukking uit mijn puberteit). Er werd wat heen en weer gebeld en een zekere Henry was van karwei. Nog eventjes vrouw en kind thuis afzetten en dan … “lets go (crazy). Het moet gezegd die mannen rijden als gek, tot op enkele centimeter van de voorligger, minimuum duizend maal claxonerend en inhalen zoals een bezetene. Meerdere keren heb ik mijn ogen dichtgeknepen met de gedachte “nu is het afgelopen” maar naderhand dacht ik van, het is maar jouw auto die je in de prak rijdt, als wij er maar levend vanaf komen. Enfin, niet voor herhaling vatbaar, ik herhaal NIET. Deze nacht zijn we dan in Fort Cochin aangekomen waar we ondertussen wel heel goed gelogeerd zitten in een Victoriaans aandoende villa met een jonge vriendelijke gast als uitbater. Al die tijd heeft Mathis zich bezig gehouden met mijn iPod en voor de rest veel geslapen. Kelly heeft dit ook geprobeerd maar de zenuwen sloegen in de buik. Je zou voor minder. Enfin een kleine zevenhonder kilometer verder, klamme handen en een hoofpijntje min of meer en dagen voor op ons virtueel reisschema zitten we hier te bakken aan de Arabische Zee. Deze middag hingen we kijken naar de vissers die gebruik maken van een chinees vissysteem (grote ophaalbare netten vanop de kant) en deze avond pikten we een heuse indiaase dans- en vechtshow mee. Dat laatste was wel eens de moeite waard gezien de mooie kostumering van de figuranten, de aanstekelijke ritmes en de variatie van het geheel. We kozen ook nog verse tijgergarnalen bij de vissers op de kade en nog een of andere grote vis voor mezelf en Mathis. Deze werden dan wat verder in een eetstalletje gebakken, met verse frietjes erbij, njammie. Hier zou de hygiënepolitie of hoe heet ie alweer nogal wat werk hebben maar een mens mag het hier niet te nauw nemen of je moet gans de reis vasten… Vanwege het verbod op de verkoop van alcohol (hoezeer heb ik zin in een “goeie”) zitten we nu nog wat te bloggen (althans de voorbereiding daarvan) met een echte Schweppes tonic en wat spelletjes te spelen op de iPad. Morgen blijven we hier ook nog een dagje en nemen we of zijn we van plan de ferry naar de overkant te nemen. We denken eraan om overmorgen richting Varkala te sporen. Daar bevinden zich de mooiste stranden van India. Hahaaa, eerst zien en daarna geloven want hier ligt het vol met plastic, glas en andere brol. We willen ook nog eens de bergen in naar Munnar om daar wat excursies te doen maar dat houden we waarschijnlijk voor volgende week. Incredible India … maar het is verdomd waar ook.

 

Mathis zegt: Heb een kleine meerval vastgehouden en ook een reuzekrab. Heb ook getrokken aan het touw om het net omhoog te houden bij de vissers.
De mensen hier gaan met alles op de boot voor de overzet. Ik heb hard geschrokken tijdens de show met de grote monsters. Ik geef jullie de groetjes in de klas en stuur jullie ook nog een kaartje. Papa heeft met tonic gemorst tegen de muur van de kamer, het spuitte tot aan het plafond.

 

Change One

Hallo beste volgers,

Onze plannen werden danig in de war gestuurd en wij zijn intussen een paar illusies rijker. Om het kort te maken dit relaas. In het station van Bangalore dachten we om via de toeristenquota toch nog tickets te bemachtigen voor een rit naar Hampi (de site met honderden tempels en een must see in India). Echter was de loketbediende naderhand en na wat overacting van Kelly, ook de stationsmanager niet te overtuigen ons een ticket te bezorgen om nog dezelfde dag af te reizen met een nachttrein. We zagen er tegen op om nog een nacht in Bangalore te blijven en besloten daarom direct verder te reizen naar Mysore. We namen de aircobus, sorry de tweede aircobus want de “locals” duwen en pramen hun eigen lijf en leden overal in en kennen het woord beleefdheid duidelijk niet. Of het moet zijn om geld af te troggelen.  Inderdaad, onze mening over dit volk moeten we hoe langer hoe meer herzien…
Kortom na een ritje van 2,5 uren bereikten we Mysore. We sliepen in een kazerne-achtig hotel geheel aftands en waren door de hitte, de tegenslag van de laatste 24 uren, en de houding van sommigen redelijk “pissed off”.
We zochten via internet naar een alternatief en vonden deze morgen iets waar wij ons kunnen in vinden namelijk het Reegalis hotel niet ver van het must-see paleis terplaatse. Dit laatste hebben we dan ook bezocht in weeral een drukkende hitte. Schoenen uitdoen en camera afgeven was de boodschap. Het eerste deden we uit respect, het tweede was voor mij geen goed idee. Heb immers nog weinig of geen andere toeristen tegengekomen, laat staan dat ze al dergelijke camera gezien hebben. Binnenin kregen we dan ook nog eens te maken met de security police die ons daarop attent maakten. Wij hielden koppig vol dat we geen foto’s nemen en zodoende de camera bij ons houden. Daarop kwam de immer terugkerende vraag naar geld, steeds maar opnieuw… Houd daarbij rekening dat wij als tourist ofte “foreigner” het tienvoudige entreegeld betaalden… Sorry maar ik deel de mening dat we al genoeg geld binnen brengen als toerist en dat we niet nog eens extra overal moeten bijpassen. Dus wat ons betreft “no more Mr. Nice Guy.
Vervolg na de maaltijd en … de foto’s van het paleis als bijlage bij dit artikel, lol.

Voortreffelijk gegeten in het restaurant van het hotel. Ik nam een viscurry, Kelly een pad thai, Mathis een fussini bolognaise. Samen met nog speciaal brood met look en maanzaadjes) onze aperitieven (pina collada en een Kingfisher bier 75cl) en het dessert (chocolade ijs en een expresso) voor 8 euro per man, geen geld als je het mij vraagt.
Nu nog even relaxen op de kamer, deze blog bijvullen, de ren-je-rot tussenstand van de bankrekening checken en wat spelletjes spelen op de ipad met Mathis. De zon en de hitte heeft ons ook een tik van de hamer gegeven. Ons zullen ze niet hoeven in slaap te wiegen.

Onder de rubriek Mathis zegt: “je moet op je blote voeten lopen in de tempel en de grond is zo warm, auwie!!! Ik heb gezwommen zonder boeitjes, en heb een speelgoedje (tuktuk) gekregen. Morgen gaan we naar de grasbergen…”.

Morgen transfert richting Ooty / Connoor de bergen in en een ritje van 3,5 uren. Voor 190 km is dit hier een normaal gemiddelde. Over de “snelwegen” en aanverwanten volgt nog wel een special, denk ik.
Toeloater gasten,
Ph.